در سوگ پژوهنده فرزانه و نامی، استاد دکتر محمّد غلامرضایی

دریغا که این شماره از کاوش­نامة زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه یزد، در حالی انتشار می‌یابد که دیگر، یار دیرین و استاد نامی­اش را با خود ندارد. او ماه­هاست در زیر خاک خفته و به آرامش آن جهانی دست­یافته است.
شادروان دکتر محمّد غلامرضایی، عضو هیأت تحریریة کاوش­نامه را در حقیقت باید آغازگر و سلسله­جنبان زنجیرة انتشار مداوم این نشریه دانست. حدود 27 سال پیش از این، مسئولان دانشگاه یزد از ایشان خواستند پیگیر نخستین نشریة علمی-پژوهشی دانشگاه یزد برای گروه زبان و ادبیّات فارسی باشد. آن مرحوم بجد این مأموریت را پی­گرفت و تهیة اساسنامة نشریه را نیز به عهدة اینجانب گذاشت و پس از راه­اندازی، هیچگاه از یاری و همکاری با آن دریغ­نورزید.
ارج و منزلت کاوش­نامه، مرهون همة اعضای فرهیخته و ارجمند هیأت تحریریه است. دریغ و افسوس ما از اینکه دیگر تنی چند از آن بزرگان را در جمع خود نداریم. استادان گرانمایه­ای چون دکتر محمّدعلی صادقیان، دکتر محمّد غلامرضایی و دکتر رمضان بهداد. اینک با آه و افسوس از نبودشان، یادشان را گرامی می­داریم و به روحشان درود می­فرستیم.
مرحوم دکتر غلامرضایی، زاده در شهرستان خور و بیابانک به سال 1331 بود و در 28 مهرماه 1402 بر اثر ایست قلبی دیده از جهان فروبست و به سرای باقی شتافت. وی از سال 1355 بیش از 22 سال از عمر با برکت خود را در مراکز آموزش عالی یزد گذرانید. شروع به کار ایشان در دانشسرای عالی بود که در سال 1365 به دانشگاه تربیت معلّم یزد تغییر نام داد و در اسفند ماه سال 1370 با دانشگاه یزد ادغام شد.
شادروان دکتر غلامرضایی در طول این مدّت همواره سکّاندار و راهبر گروه زبان و ادبیّات فارسی دانشگاه بود. مدیریت موفّق 22 سالة آن مرحوم، گروه یادشده را در جایگاه والایی بین دانشگاه­های کشور قرارداد. بنیان مستحکمی را که وی بنانهاد تاکنون استوار و محکم برپاست و یادگاری نیکو از توانمندی­های اجرایی اوست. ایشان از شهریورماه سال 1378 به دانشگاه شهید بهشتی منتقل شد.
دکتر غلامرضایی، استادی پرکار، پرانگیزه، شاگردپرور، خوش­برخورد، ساده­زیست و در عین حال فردی جدّی و دقیق در کار آموزش و پژوهش بود. کلاس­هایشان از نظر کمّیت و کیفیت عالی بود. در جلسة درس بی­وقفه از کلامش نکته­ای تازه می­بارید. خستگی نمی­شناخت و با کتاب و کلاس نرد عشق می­باخت.
کاوش در گنجینه­های پر بهای دانش و کوشش در راه تحقیق و پژوهش، خمیرمایة وجودش گشته بود. 4 دهه تلاش علمی در دانشگاه، 200 مقاله و مدخل دانشنامه را برای جامعة ادبی کشور به ارمغان آورد. 45 رساله و پایان­نامة دانشجویی را در این مدّت راهنمایی­کرد. آن مرحوم در حوزه­های مختلف ادبی صاحب نظر بود. در متن­شناسی، سبک­شناسی، مرجع­شناسی و عرفان و تصوّف تألیفات گرانسنگی از خود به یادگار گذاشت. 12 عنوان از کتاب­های وی نشانة دقّت نظر و تلاش پرثمر ایشان است. بی­گمان آثارش نام وی را ماندگار و یاد وی را جاویدان خواهد ساخت.
ای دریغ و افسوس که دست اجل این استاد فرزانه را امان نداد تا بیش از این اندیشه­های علمی خود را بر صفحة کاغذ رقم­زند و جویندگان دانش و بینش ادبی را در مسیر طلب، استاد و راهنما باشد.
روحش شاد و روانش در جوار رحمت حق آرام باد.
 




به لطف خویش خدایا روان او خوش­دار




 


بدان حیات، بکن زین حیات خرسندش